Relaties: zó mooi en zó ingewikkeld. Het feit dat niemand identiek is, is prachtig en lastig tegelijk. We kunnen elkaar zo goed aanvullen, maar we kunnen elkaar ook zo goed tekort doen door onbegrip. Als je je bedenkt dat iedereen op een andere manier in elkaar zit, dan is het onderhouden van je relaties best wel een klus. Ik denk dat er weinig relaties zijn die altijd helemaal vanzelf gaan. De vraag is: wat te doen op het moment dat het moeizaam gaat?

A bridge too far
Adam en Eva hadden het ook pittig in de tuin van Eden. Eva werd misleid door de slang, plukte de verboden vruchten en at er met Adam van. Ze gingen beiden de fout in, ze gingen samen de fout in. Het gaat zo verder: “Toen de mens en zijn vrouw God, de Heer, in de koelte van de avondwind door de tuin hoorden wandelen, verborgen zij zich voor hem tussen de bomen. Maar God, de Heer, riep de mens: ‘Waar ben je?’” (Genesis 3: 8-9, NBV). Ze verborgen zich voor hem tussen de bomen. Logische reactie wel. Als we ons schamen of schuldig voelen, gaan we het liefst niet in de spotlights staan, toch? “Joehoe, moet je nou eens horen wat ik heb gedaan!”. Nee, we kunnen letterlijk en figuurlijk wel door de grond zakken. We hebben de neiging ons te verstoppen als het fout gaat. Je meteen open en kwetsbaar opstellen is vaak net a bridge too far. Zowel naar de ander, als naar God.

De buren
Die ‘koelte van de avondwind’ valt me opeens op in vers 8. Het beeld van God, al wandelend in perfecte omstandigheden, roept iets heel sereens, ontspannen en aantrekkelijks op. Het is een schril contrast met de plek waar Adam en Eva zich bevinden: verstopt tussen de bomen. Als ik me verstop, ben ik altijd zenuwachtig en ik stel me zo voor dat ook hun hart in hun keel klopte. Dit grote verschil maakte het denk ik nog lastiger om naar voren te treden. En dat geldt voor ons ook zo, want het gras lijkt altijd groener bij de buren en picture perfect is een soort norm geworden. Dat maakt het best lastig om naar buiten te komen met je verhaal. Nog maar een beetje verder tussen de bomen dan?

Niet snor
“Maar God, de Heer, riep de mens: ‘Waar ben je?’”. Waar ik het wel logisch vond dat Adam en Eva zich verstopten, vond God dit helemaal niet logisch. Hier zat iets niet snor. Het was helemaal niet de bedoeling dat ze zich zouden schamen voor elkaar en voor God. Hij wil niet dat we onszelf verbergen als er iets verkeerd is gegaan en dat we in angst leven voor de gevolgen van onze fouten. God is uit op samen leven in harmonie. Is het niet mooi dat God naar hen op zoek is, dat Hij zelf naar hen toekomt ook al weet hij al lang wat ze hebben gedaan? Het is in lijn met Jezus die ook naar ons toekomt in al onze fouten. Hij strekt Zijn hand naar ons uit.

Let’s go!
Dus: laat jullie zien! God wil niet dat we ons verbergen in tijden dat het lastig is, dat het moeizaam gaat, dat we ons schuldig of kwetsbaar voelen: God wil jou en jullie ontmoeten! Probeer eens te bedenken wat voor jou of jullie de drempel kan verlagen om een stap richting openheid te zetten over dingen die niet vanzelf gaan. Bid voor en met elkaar, ga misschien het gesprek eens aan met mensen dichtbij. Durf tussen die bomen uit te komen, kom samen naar het Licht.